Komentarze (0)
„Myślałem, że najgorsze w życiu, to być samotnym. Tak nie jest. Najgorsze w życiu to być z ludźmi, którzy sprawiają, że czujesz się samotny”. To słowa słynnego aktora Robina Williamsa, które często przychodzą mi na myśl gdy kalkuluję swoje życie. Dlaczego? W zasadzie wszystko normalnie - rodzice, dziadkowie, starsza siostra i o dziwo zero rozwodów. Nie jeden pomyślałby "Stuknięta. A co mają powiedzieć opuszczone dzieci, starcy, chorzy?". Owszem. Rodzina zawsze była. Nie było jednak zrozumienia, empatii, szczerej rozmowy. Bardziej było zamiatanie problemów pod dywan. Psychiczna samotność. Przesiedzenie problemów samotnie w pokoju bo lepiej było mnie zostawić samą, zamkniętą w pokoju z własnym bólem niż po ludzku ze mną porozmawiać. Wysłuchać. Próbować się dowiedzieć co mnie boli, z czym sobie nie radzę, co mi nie daje radości. Kiedy człowiek zamyka swoje problemy razem ze sobą w pokoju, samotność staje się - co zabrzmi tragicznie - czymś zupełnie naturalnym.
Patrząc z perspektywy na swoje przeżycia, rozterki, bóle i osobiste tragedie, wiem - nigdy nie pozwoliłabym na to aby moje dzieci przeżywały to samo, a napewno nie pozwoliłabym aby zostały z tym same. Nie zamknęłabym je płaczące w pustym pokoju, nie wypominałabym że "o wszystko beczy" że "jest beksą". Nikt nie ma prawa mówić "jakie Ty możesz mieć problemy w tym wieku". Nie ma większej bzdury. Każdy ma problemy poważne na swój wiek, i zgodnie z wiekiem i statusem społecznym przeżywa je tak samo intensywnie. Jeśli nie mamy wsparcia wśród najbliższych, jak możemy liczyć na tych dalekich?
Dziś jestem dwudziestokilku latką, ale przeszłość nawet ta z czasów podstawówki wywołuje te same przytłaczające uczucia, choć osoby, które mnie skrzywdziły, spotykam i rozmawiam po koleżeńsku. Są też tacy, którzy udają, że mnie nie znają. Wszystko wybaczyłam choć nie zapomniałam. Góra ich rozliczy za wszystko. Choć tyle, że dziś mam osobę, która mnie kocha i jest częścią mnie.
cdn..........................